Λίγα λόγια για εμένα..

Λίγα λόγια για μένα... Με λένε Βασίλη Αυγουστάκη, είμαι από ένα πολύ μικρό, αλλά πανέμορφο χωριό της Ρόδου, την Ιστριο.. Η επαφή μου με την μουσική έμμεσα ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία, καθώς ο πατέρας μου ήταν επαγγελματίας οργανοπαιχτης, έπαιζε κλαρίνο σε γάμους και πανηγύρια. Επισης ο Παππούς μου ήταν ερασιτέχνης λυραρης. Έπαιζε για τους φίλους του και την παρέα του.

 Εμένα απο παιδί το όνειρο μου ηταν να γίνω ένας καλός Ντράμερ. Εφτιαχνα με διάφορους κουβάδες, μικρούς μεγάλους, πλαστικούς ,σιδερένιους αυτοσχέδια Ντραμς και βαρούσα. Ήθελα να γίνω Τραμιστας οπως τους έλεγα τότε.(Η μαμα μου, με είχε πάρει στο ψιλό, σταμάτα βρε παιδάκι μου να χτυπάς τους τενεκέδες όλη μέρα, μου έλεγε ) Στην πορεία άλλαξα γνώμη, μόλις άκουσα ενα φίλο του αδερφού μου και μετέπειτα και δικό μου , τον Βασίλη τον Ταυριδη να παίζει μπαλάντες του Καββαδία στην κιθάρα.Είπα θα γίνω κιθαρίστας και θα λέω τέτοια τραγούδια, μάγκικα.


 Τελικά, η πρώτη μου επαφή με την μουσική ήρθε μόλις τελείωσα το Λύκειο και μετακόμισα, από το χωριό, στην Πόλη. Αμέσως ξεκίνησα μαθήματα κλασσικής κιθάρας με ένα εκπληκτικό δάσκαλο και φίλο πλέον, τον Δημήτρη Γεωργαλιδη, και μαθήματα βυζαντινής μουσικής,με τον Παντελή Αναστασοπουλο, στο Μελανθειο Ωδείο. Καθώς όμως ο αγώνας για την επιβίωση ξεκίνησε πολύ νωρίς, αναγκαστικά να κάνω άλλα επαγγέλματα που μου έκλεψαν πολύ χρόνο και ενέργεια,μπήκα σε αλλά μονοπάτια, οπότε δεν είχα την αφοσίωση που θα ήθελα και τον χρόνο απαιτούσε η μουσική . Όμως πάντα υπήρχε η επαφή..

Για χρόνια ήμουν ο τραγουδιστής της φωτιάς, σε διάφορα φεστιβάλ και εξορμήσεις,βουνά, κανασκηνωσεις. Έμαθα πολλά από αυτή την επαφή, με αυτό τον κύκλο γύρω από την φωτιά. Έζησα πολύ δυνατές εμπειρίες , μέσα εκεί . Αγάπησα να τραγουδάω στις φωτιές. Ταιριαζα και γω νομίζω με αυτό. Τις ωραιότερες ερμηνείες μου και διασκευές μου, τις εκανα εκεί.Αν πετυχει, γιατί δεν πετυχαίνει παντα, το αίσθημα είναι εκπληκτικό, ενώνονται οι ενέργειες. Δημιουργείτε μια άλλη διάσταση.Ειναι σαν να μην υπάρχει χωροχρόνος. Μετα γνώρισα τον καλό μου φίλο, τον Γιώργο το Μαρη, όπου ξεκινήσαμε να παίζουμε παρέα σε διάφορα μπαράκια σε ενα τελείως ανοργανωτο live, χωρίς πρόγραμμα, πολύ αυθόρμητο, με πολύ γέλιο. Αυτός με κάλεσε και εγινα μελος στο συγκρότημα τους, τις'' Μουσικες σκιες'' όπου ειμουν κιθαρίστας και τραγουδιστής. Εκεί γνώρισα επίσης τον Σάββα, τον Βλαμο που συνεργαστηκαμε και καναμε καποια όμορφα live παρέα.. Επισης ευχαριστήθηκα πολυ την συνύπαρξη μου, με ενα σχήμα που φτιάξαμε και παίζαμε δυο χειμώνες παρεα, τον Μιχάλη, τον Άσπρακη στο μπουζούκι, φούρναρη στο επάγγελμα και ερασιτεχνη μουσικο, με πολύ σεβασμό όμως σε αυτό που κάνει και ωραία πενιά και τον Βασίλη Βουκκη, κολλητό μου και μετέπειτα κουμπάρο μου που ξεκινήσαμε μετά από χρόνια φέτος ξανά τις εμφανίσεις μας σε διάφορους χώρους.

 Πριν τρία χρόνια γνώρισα τον Βαγγέλη Κοντόπουλο, σπουδαίο μπασιστα, μουσικό και συνθέτη, όπου εκανε την ενορχήστρωση σε δύο τραγούδια μου "Την μικρή Ελένη και '' Της ζωης το ποτάμι '
Ετσι λοιπόν, πολυ ή λίγο.. μέτρια ή εξαιρετικά.. σε μικρό ή μεγάλοβαθμό η ζωή συνεχίζεται μέσα, διπλά και πλάι σε νότες. Και εύχομαι μέχρι να τελειώσει, να μπορώ να εκφράζω μέσο αυτής, ολα αυτά που στροβιλιζονται διαρκώς στην ολότητα μου.