Για το τραγούδι μου...Μικρή Ελένη





Αφιερωμένο στην Φωτεινή απο τον Λαγκαδά...                                                                 

 Το τραγούδι αυτό το έγραψα λιγο πριν το Πάσχα του 1998, λιγους μηνες αφοτου ξεκίνησα μαθήματα κιθάρας, στην Ροδο, στις κάτω πέτρες, ακουμπισμένος σε ενα πανέμορφο βράχο που φέτος, κατά ένα παράξενο λόγο, κάτι με τράβηξε και πάω σχεδόν καθημερινά εκεί.. Έχουμε γίνει οι καλύτεροι φίλοι, ξέρει τα πάντα για μένα.. Έχω ακουμπήσει τα δάκρυα μου, πολλές φορές φέτος εκεί, έχει πάρει πολύ βάρος απο πανω μου,γνωρίζει τα όνειρα μου.. Τελικά κατέληξα στο συμπέρασμα ότι κάτι μας ενώνει τελικά, είμαστε συγγενείς μάλλον .. ή εγώ ήμουν βράχος στην προηγούμενη ζωή, ή αυτός ίσως άνθρωπος 🙂                                       

Η ιστορία του τραγουδιού ξεκινάει καπως έτσι λοιπόν.. Λιγο πριν το Πάσχα του 1998,μόλις έχω σχολασει απο μια πιτσαρία που δούλευα ως ντιλιβερι, περίπου στις δώδεκα μισή το βράδυ έρχονται στο σπίτι δύο φίλοι μου , ο Νεκτάριος(τον οποίο αρκετά χρόνια μετά χάσαμε απο υπερβολική δόση ηρωινης) μαζι με τον Μιχαλη τον Σαρλη, ηρθαν για  να με παρουν να παμε για ποτό, στο King Size, ενα τεράστιο club, που δεν υπάρχει πια.. Ηταν η περίοδος που ερχονταν οι πενταημερες και βγαίναμε για καμάκι. Παρόλο που εκείνη την ημέρα δεν ειχα όρεξη, ειμουν πολυ κουρασμένος, τελικα με πείθουν και παω μαζι τους. Μολις φτάνουμε στο club ένας χαμος, αμέτρητα λεωφορεία απο έξω, εκατοντάδες κόσμος, ασφιχτικα γεμάτο το μαγαζί. Μολις μπαίνω μέσα, τα μάτια μου σκαλωνουν σε ένα πανέμορφο κορίτσι που ξεχώριζε πολύ εντονα απο όλο το πλήθος . Ολο το μαγαζι είχε σκαλώσει πάνω της, κανένας δεν τολμούσε όμως να πάει να της μιλήσει. Το ιδιο σκέφτηκα και γω για μένα. Λιγο το πρώτο ποτό, λιγο οι παρενεσεις των φίλων μου, με βοήθησε να πάρω λίγο θάρρος, ξεκίνησα να την πλησιάσω, με ενα αισθημα(εντάξει χυλόπιτα θα φάμε, δεν πειράζει, αρκεί η προσπάθεια ).. Μόλις την πλησίασα λοιπόν, χωρίς καν να μιλήσουμε, αμέσως μου έκανε χώρο να σταθώ δίπλα της, γνωριστήκαμε, καθισαμε μαζί όλοι την νύχτα.. Υπήρχε ενα έντονος ερωτισμός και απο τους δυο μας, αλλά και μια απόσταση απο την πλευρά της, του στιλ, μην βιάζεσαι, που έκανε πολύ μαγικη και μυστηριακή όλη την φάση . Ηταν η ωραιότερη γυναίκα που ειχα δει στην ζωή μου εως τοτε.. Ούτε καν στα όνειρα μου, δεν είδα ομορφότερη.. Οταν ακούστηκε η ανακοίνωση απο τα ηχεία ότι το λύκειο του Λαγκαδά, να ετοιμάζετε για αναχώρηση, τις έδωσα το τηλέφωνο μου, να με πάρει την επόμενη μέρα, να βρεθούμε.  Αποχαιρετηστηκαμε με ενα φιλί. Το ωραιοτερο φιλί της ζωής μου ως τοτε.  Δεν ήπια, ουτε τζουρα απο το ποτό μου μετα, για να μην φύγει η μυρωδιά της απο το στόμα μου, ούτε νερο,ούτε φαΐ, νηστικός κοιμήθηκα, ουτε τα δόντια μου δεν έπλυνα. Ξάπλωσα με μια αίσθηση απόλυτης ευτυχίας και μια ανυπομονησίας να ερθει γρήγορα η επόμενη μέρα για να την συναντήσω. Ειμουν σίγουρος οτι θα με πάρει, γιατί και αυτή πέρασε πολυ καλά, φαινόταν.  Ξυπνάω περιμένοντας με αγωνία να χτυπήσει το τηλέφωνο..   Δεν πήρε ποτέ τελικά... Την εψαξα πολυ, δεν την βρήκα.. γύρισα όλα τα μαγαζιά του νησιού,ηταν το τελευταίο βράδυ, την επομένη θα επέστρεφαν πισω.. Μάταια όμως, δεν την βρήκα...Έφυγε χωρίς να ξαναβρεθούμε.. Δύο μέρες μετά, απελπισμένος και πολυ ερωτευμένος πηγα στον βράχο παρέα με την κιθάρα μου, να της γράψω τραγούδι.. Και αντί για ερωτοτραγουδο, εγραψα αυτό εδώ...       Ετσι λοιπόν πίσω από αυτό το οργισμένο τραγούδι που τα χώνει σε όλους και σε ολα, κρύβεται ενας ανεκπλήρωτος ερωτας..   Η θλίψη φόρεσε τα ρούχα της οργής και βγήκε αυτο το τραγουδι.    

    Οπότε είναι ενα ερωτικό τραγούδι, που απλά ντύθηκε αλλιώς..                                                      Άλλωστε οπως λέει και ο Χόρχε Μπουκαι, που τον διαβάζω αυτό τον καιρό.. Αν κοιτάξουμε καλύτερα, η οργή που βλέπουμε γύρω μας, σε πολλούς ανθρώπους και σε πολλές καταστασεις είναι μια μεταμφίεση τελικά και πίσω απο την σκληρή όψη της, στην πραγματικότητα κρύβεται η θλίψη..                                                                                                                                                                                                   
 Υστερόγραφο 1.Ευχαριστώ πολύ τον Βαγγέλη Κοντόπουλο για την μίξη,την ηχοληψία και την ενορχήστρωση  του τραγουδιού!  Ευχαριστώ πολύ τον Δημήτρη Βασιλαρα για τις ωραίες κιθαρες που έβαλε! (Ψαξτε τον, έχουν ενα συγκρότημα, λέγετε 7000vat, τα σπανε τα παιδιά). Ευχαριστώ επίσης τον  Βαρταν Αμποβιαν που έπαιξε Duduk. Ευχαριστώ πολύ την Πόπη για το βίντεο  που έφτιαξε!!                          

Υστερόγραφο 2.. Κάπου μέσα σας υπάρχει ένα κλειδί που οδηγεί σε θησαυρούς και δώρα, αξίζει να το ψάξετε.. Θα εκπλαγείτε με τις ομορφιες που θα ανακαλύψετε..                      


Καλή ακρόαση!!

Σχόλια